ความสุข คือ การใช้ชีวิตโดยสัมผัสกับรสชาติของคนอื่น
เมื่อคุณได้ลิ้มลองรสชาติของทุเรียน มันก็ไม่ได้เหม็นอีกต่อไป
ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว เมื่อผมเดินทางไปยังประเทศเวียดนาม ผมกลับเข้าไปที่ห้องพักของโรงแรมในเย็นวันหนึ่ง และได้กลิ่นเหม็นคล้ายกลิ่นจากห้องน้ำในสมัยที่ผมยังเป็นเด็ก ผมคิดโดยไม่ได้ใส่ใจนักว่า ” สงสัยวันนี้ทางโรงแรมคงจะทำความสะอาดบ่อเกรอะห้องน้ำเสียกระมัง” แต่ห้องพักทุกห้องของโรงแรมแห่งนั้นล้วนแล้วแต่ใช้ระบบชักโครกทั้งหมด เมื่อเข้าไปในห้องพัก ผมกลับต้องตกใจมาก เพราะกลิ่นเหม็นนั้นโชยออกมาจากห้องของผมเอง ผมได้พบว่าต้นตอของกลิ่นเหม็นคือผลไม้ขนาดใหญ่ชื่อ ทุเรียน ที่วางอยู่บนโต๊ะ ภรรยาของมิชชันนารีที่เวียดนามใช้มีดแกะผลไม้ที่ดูเหมือนตะบองมีหนามแหลม แล้วหันมาพูดกับผมว่า “พาสเตอร์ค่ะ ผลไม้นี้แพงมากเลยนะค่ะ แถมยังอร่อยและดีต่อสุขภาพด้วย ลองทานดูสักหน่อยนะค่ะ” กลิ่นเหม็นของผลไม้นั้นทำให้ผมรู้สึกคลื่นไส้จนไม่อยากลองรับประทาน ผมบ่นกับตัวเองว่า “เหม็นขนาดนี้จะไปทานลงได้ยังไง” แต่ผมใส่ชิ้นทุเรียนเข้าปาก แล้วคิดในใจว่า “อาจจะเป็นผลไม้ที่ดีก็ได้นะ แต่ฉันไม่ชอบรสชาติของมันเลย หวังว่าฉันคงไม่ต้องกินทุเรียนอีกนะ”
หลังจากเสร็จงานที่เวียดนาม ผมเดินทางต่อไปยังประเทศไทย แต่คนที่นั่นก็นำทุเรียนมาให้ผมอีกครั้ง เมื่อไปประเทศพม่า คนที่นั่นก็พูดกันว่าทุเรียนเป็นผลไม้ลำ้ค่า แล้วยื่นทุเรียนมาให้ผมทานอีก ด้วยเหตุนี้ผมจึงต้องฝืนใจทานทุเรียนครั้งแล้วครั้งเล่า น่าแปลกเหลือเกิน ที่เมื่อผมลองทานไปเรื่อยๆผมกลับเริ่มรู้สึกว่าทุเรียนมีรสชาติอร่อย ทุเรียนได้รับการขนานนามว่าเป็นผลไม้ที่มี “กลิ่นนรก รสสวรรค์” หมายความว่า ถึงแม้จะมีกลิ่นเหม็น แต่ก็มีรสชาติดีมากนั่นเอง
ตอนที่ผมได้รู้จักกับทุเรียนเป็นครั้งแรก ผมคิดว่าทุเรียนมีกลิ่นของนรก และรสชาติของนรกด้วย แต่เมื่อได้ลองทานไปเรื่อยๆ ผมจึงได้สัมผัสกับรสชาติที่แท้จริงของทุเรียน และคิดว่า “ทุเรียนก็อร่อยดีนี่นา” ยิ่งทานผมก็ยิ่งรู้สึกว่าทุเรียนช่างแสนอร่อย เมื่อได้สัมผัสกับรสชาติของทุเรียนแล้ว กลิ่นเหม็นก็ไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป แน่นอนว่าทุเรียนยังคงส่งกลิ่นรุนแรงอยู่แต่สำหรับผมแล้ว กลื่นนั้นไม่รุนแรงเหมือนกับที่เคยได้กลิ่นเป็นครั้งแรกอีกต่อไป ผมนึกสงสัยขึ้นมาว่า “ทำไมมันถึงได้เหม็นรุนแรงเฉพาะครั้งแรกนะ” นับจากนั้นเป็นต้นมา ผมจึงกลายเป็นคนที่ชอบทุเรียน บางครั้งเมื่อมีโอกาสไปประเทศในแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ผมถึงกับตั้งใจแวะไปที่ร้านขายทุเรียนเลยด้วยซ้ำ ในเดือนพฤษภาคมของประเทศกัมพูชาถนนหลายสายที่นั่นจะคลาคล่ำไปด้วยทุเรียนจำนวนมากเลยทีเดียว
คนเราแต่ละคนมีรสชาติแตกต่างกันไป เช่นเดียวกันกับผลไม้ที่มีหลากหลายรสชาติ คุณจึงต้องใช้ชีวิตโดยสัมผัสกับรสชาติของคนอื่นๆ ไม่ว่าคนเหล่านั้นจะเป็นใคร หากคุณปฏิบัติต่อพวกเขาด้วยจิตใจคุณก็จะได้สัมผัสกับรสชาติของคนเหล่านั้น จากนั้นจิตใจก็จะไหลไปในทิศทางเดียวกัน และความรักที่อยู่ในจิตใจก็จะก่อกำเนิดเป็นความสุขได้ในที่สุด
