ถ้าหากว่าคุณแก้ปัญหาไม่ได้ ก็เพราะคุณพยายามแก้ปัญหานั้นด้วยตัวเอง
ฆาตรกรโหดของโลก หรือ นักศึกษาเครื่องหมายคำถาม(Question Mark Student)
เมื่อวันที่ 16 เมษายน 2551 เป็นการยิงฆ่าที่เลวร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์อเมริกาที่เกิดขึ้นที่มหาวิทยาลัย Virginia Tech และการฆาตรกรรมครั้งนี้ก็สร้างชื่อเสียงล่ำลือไปทั่วโลก นายโชซึงฮวีได้ฆ่าตัวเองตายหลังจากได้ก่อเหตุการสังหารหมู่ 61 รายโดยใช้ปืนสั้นที่ตนเองพกมา แค่เพียงช่วงเวลา 10 นาที ตั้งแต่ที่เขายังเด็กเขาเป็นคนที่โดดเดี่ยวไม่
ชอบที่จะมีความที่จะมีปฏิสัมพันธ์กับใครทางด้านจิตใจ แม้แต่เมื่อเขาได้เข้าไปในมหาวิยาลัยแล้วก็ตามเขาก็ไม่ได้สังสรรค์กับเพื่อนๆของเขา เขาสร้างโลกของเขาเองภายในตัวเขา เขาไม่ได้ตอบสนองกับเพื่อนนักศึกษาคนอื่นๆที่เข้ามาคุยกับเขา ดังนั้นจึงไม่มีใครในโรงเรียนนั้นเลยที่รู้จักตัวเขาอย่างลึกซึ้ง เขาถูกเพื่อนตั้งชื่อว่าเป็น “นักศึกษาเครื่องหมายคำถาม” เพราะว่าเขาใส่เครื่องหมายคำถามลงในทะเบียนชื่อแทนที่การใส่ชื่อตัวเอง แม้ว่าเขาได้อาศัยอยู่ในหอพักที่เขาอยู่ร่วมกับนักศึกษาคนอื่นแต่โชซึงฮวีแค่เพียงแต่พูดคำว่า ใช่ ไม่ใช่ หรือพูดแค่คำเดียวทุกครั้งที่มีการสนทนา เขามักจะอยู่คนเดียวตลอด ดังนั้นความรุนแรงของการปฏิสัมพันธ์ของเขาทำให้เขากลายเป็นฆาตรกรมหาโหดในที่สุด
ชีวิตที่อันตรายอย่างมากสำหรับคนสันโดษ
ผู้เชี่ยวชาญได้วิเคราะห์หลังจากเกิดเหตุการณ์ของ โชซึงฮวี สาเหตุที่สำคัญนั้นเกิดจากชีวิตที่เขาอยู่อย่างสันโดษ “การเขียนของเขา คำพูดของเขา และการเข้าถึงผู้คนจากผู้คนรอบๆเขานั้นชี้ให้เห็ยว่าชีวิตของเขานั้นอยู่อย่างโดดเดี่ยว เขาไม่เคยที่จะแลกเปลี่ยนความคิดหรือความรู้สึกของเขากับคนรอบข้าง เขาอยู่ในโลกที่เขาสร้างเอง ชีวิตเช่นนี้จะนำไปสู่ความอันตรายที่ยิ่งใหญ่ยิ่งกว่าเพราะว่าคนรอบข้างจะไม่สนใจเขาจนกว่าจะเกิดปัญหาใหญ่ๆเกิดขึ้น มนุษย์ทุกคนล้วนเกิดมาในสัญชาตญาณที่มีความรุนแรงและมีความต้องการทางเพศและสัญชาตญาณเหล่านี้ก็จะถูกปรับให้ดีขึ้นหลังจากได้มีการปฏิสัมพันธ์กับผู้คนและกฎระเบียบเพื่อทำให้ปัจเจกชนนั้นสามารถที่จะปรับตัวเข้ากับสังคมได้ แต่ผู้คนที่ไม่ชอบที่จะมีปฎิสัมพันธ์กับผู้อื่นนั้นก็จะไม่มีโอกาสที่จะปรับความรุนแรงและพลังในการทำลายของพวกเขา ดังนั้นพลังทำลายดังกล่าวนี้ก็เป็นส่วนที่จะนำไปสู่เหตุการณ์ความรุนแรงในอนาคต”
(อาจารย์ Shin Eui Jee, Yonsei Medical University, คณะจิตเวชศาสตร์)
วิธีการรักษาสำหรับความโดดเดี่ยว คือการไหลเวียนจิตใจ
” มนุษย์ต้องมีการสนทนากับคนอื่น มันเป็นเรื่องง่ายที่จะเห็นว่าวันนีี้หน้าตาคนนี้สวยหรือไม่ แต่่ว่าไม่มีใครที่จะเห็นจิตใจของอีกฝ่ายได้ ‘ผมมีคนสุขมากที่ได้พบคุณในวันนี้’ ‘ ผมขอโทษมากนะครับสำหรับเรื่องเมื่อวาน’ ‘ผมคิดถึงมันอีกทีและผมคิดว่าผมทำให้คุณต้องผิดหวังครั้งที่แล้วที่ผมเจอกับคุณ’ เช่นนี้ เครื่องมือทางภาษาเป็นสิ่งที่จำเป็นในการแสดงออกทางจิดตใจที่เราไม่สามารถเห็นได้ ระหว่างสามีภรรยา ระหว่างพี่น้อง ระหว่างเพื่อนฝูง และระหว่างอาจารย์และนักเรียน การสนทนาก็จะทำให้เรามีความสามารถที่จะรู้สึกถึงจิตใจอีกฝ่าย ‘ผมเข้าใจแล้วว่ามันเป็นเรื่องที่ยากลำบากมากสำหรับคุณ’ ‘ผมเห็นได้ว่าวันนี้คุณรู้สึกมีความสุขมาก’ เมื่อคุณรู้จิตใจของอีกคนหนึ่ง คุณก็สามารถเข้าใจและเชื่ออีกคนหนึ่งได้ และนี่คือการไหลเวียนของจิตใจ บางคนอาจจะพูดบางอย่างที่เขาไม่ได้อยากจะหมายถึงอย่างนั้น เขาไม่ได้แสดงออกมาอย่างชัดเจนถึงสิ่งที่เขารู้สึกในจิตใจของเขาและซ่อนเอาไว้ข้างในและพูดถึงแต่แค่คำพูดที่ปราศจากความจริงใจ คำพูดเช่นนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากคำโกหก มันหลอกลวง มนุษย์จะมีความสุขก็ต่อเมื่อเขาได้ไหลเวียนจิตใจซึ่งกันและกันอย่างธรรมชาติเหมือนอย่างการไหลของกระแสไฟฟ้าในสายไฟ
(พาสเตอร์อ็อก ซู พาร์ค จากหนังสือเธอคือใครที่ลากฉันไป)
